Jak wspomniano w rozdziale o dźwiękach tworzonych przez instrumenty, istnieją dźwięki, których widmo jest bardziej złożone niż opisywane wyżej - oto przykład. Takie dźwięki mają najczęściej widmo ciągłe - tzn. w zbiorze wytwarzanych przez źródło dźwięku częstotliwości nie ma wybijającej się jednej częstotliwości podstawowej.

W klasycznej wersji muzyki takie dźwięki były wyjątkowo rzadko stosowane, więc powstała dla nich nazwa "dźwięki niemuzyczne". W dzisiejszych czasach, gdy repertuar twórców muzyki znacznie się rozszerzył, powstało wiele nowych instrumentów, niekiedy egzotycznych, sztucznych, elektronicznych, termin ten jest nieco mylący. W końcu jeśli jakiś awangardowy twórca zechce tego rodzaju dźwięku użyć, to nikt mu tego nie zabroni, a to co ostatecznie z tego powstanie będzie jakąś formą muzyki.

Faktem jest jednak, że dźwięki o widmie ciągłym trudno jest określić pod względem ich wysokości, czasem barwy. I choć służą jakimś celom, to rzadko wychodzą poza wąską dziedzinę muzyki eksperymentalnej. Dlatego, z braku innej dobrej nazwy, zostawmy tutaj to określenie "dźwięki niemuzyczne", pamiętając jednak, że aktualnie nie jest to już adekwatna nazwa.

Przykładowe ciągłe widmo dźwięku

Częstotliwości zawarte w tym dźwięku gęsto wypełniają dostępny zakres.

Przypomnienie, z poprzedniego rozdziału

Tu dla przypomnienia - widmo dźwięku "muzycznego" - widać, że pomiędzy wyraźnie wybijającymi się częstotliwościami istnieją szeroki "puste" obszary niewykorzystanych częstotliwości.

Jeszcze o dźwiękach "niemuzycznych"

Wracając zaś do dźwięków niemuzycznych - szumów, zgrzytów, chrzęstów itp. - charakteryzują się one tym, że zawierają bardzo dużo różnych tonów, nie będących ze sobą w prostych związkach.

Np. stuknięcie łyżką w stół wywołuje dźwięk, który nie ma określonej wysokości, jego wysokość jest nieokreślona, a barwa jest mało "muzyczna". Analiza widma tego dźwięku wykaże, że jest w nim mnóstwo chaotycznie rozmieszczonych tonów, które do tego zanikają dość szybko.

Większość (już w dużym stopniu muzycznych) instrumentów perkusyjnych zachowuje się w ten sposób - tzn. wydają dźwięk o trudnej do określenia wysokości.

O tonach, barwie i pięknie muzyki można by dużo; ja zakończę tylko pytaniem - problemem do zastanowienia:

Co takiego charakterystycznego w widmie dźwięków powoduje, że jedne dźwięki (np. dźwięk C i G) brzmią ze sobą ładnie (konsonansowo), ale inne (np. C i H) dają dysonans?

Barwa, a wysokość dźwieku << Dźwięki niemuzyczne