Wydłużenie czasu.

Po podstawieniu do równania transformacyjnego danych dla zdarzeń obserwowanych z poruszającego się układu odniesienia, okazuje się że te same zjawiska są widziane tak, jak by zachodziły wolniej. Mówimy więc o wydłużeniu czasu w układach poruszających się. Np. jeśli będziemy obserwować zegarek umieszczony w rakiecie poruszającej się z dużą prędkością, to stwierdzimy, że zegarek ten spóźnia się względem identycznego, znajdującego się na naszym ręku. Zjawisko to nie wynika w żaden z sposób z wady zegarka, czy błędów odczytu – tak po prostu jest, że widziany w obiekcie poruszającym się czas płynie wolniej. Chcę tu zwrócić uwagę na stwierdzenie „widziany w poruszającym się obiekcie” – należy to rozumieć w ten sposób, że jeśli my „zaglądamy” do obszaru znajdującego się w ruchu, to zachodzące tam zdarzenia zachodzą wolniej, niż obserwowane bezpośrednio w tym układzie. Dla obserwatora w środku poruszającego się układu wszystko jest, tak jak było wcześniej – czyli zegarek chodzi zgodnie z jego normalnymi konstrukcyjnymi możliwościami.

Uzasadnienie zjawiska wydłużenia czasu jest w rozdziale...

Czy zaobserwowano gdzieś zjawisko wydłużenia czasu?

Zjawisko wolniejszego upływu czasu w układach poruszających się jest powszechnie obserwowane przez fizyków badających cząstki elementarne w akceleratorach. Większość tego typu cząstek rozpada się samorzutnie po pewnym czasie. Jednak cząstki poruszające się z dużymi prędkościami mają wyraźnie dłuższy czas życia. I wartość tego wydłużenia jest zgodna z wzorami relatywistycznymi.

Zjawisko dylatacji czasu zaobserwowano też bardziej bezpośrednio. Super dokładne zegary atomowe wysłane w jednej z rakiet spóźniały się dokładnie w takim stopniu jak przewiduje to teoria względności.

Prędkości światła nie da się przekroczyć < Transformacje
Wydłużenie czasu > Skrócenie długości